Vitlausa ég

Eftir miklar vangaveltur, tilraunir og mistök, hef ég komist að niðurstöðu um hvers vegna í ósköpunum ég næ mér ekki í karlmann. Ég er of heiðarleg!
Já, elskurnar mínar, ég, annáluð “speþial person” gerði enn eitt axarskaftið dag þegar ég lét strák í vinnunni vita af áhuga mínum með því að spyrja beint út hvort hann væri í sambandi (ég er að vísu búin að spjalla við hann nokkrum sinnum, og spjallaði við hann í smá stund áður en ég spurði að þessu, en samt...). Hann er reyndar ekki í vinnunni minni, heldur öryggisvörður, og er alveg rosalega flottur. Hann kom eins og riddarinn á hvíta hestinum í dag og bjargaði mér frá tveimur ótrúlega fullum mönnum sem komu í vinnuna í dag (það er nú einu sinni hans starf) og ég launaði það með þessum hætti (þ.e. þegar hann kom til mín á kassann 25 mínútum síðar). Og til þess að bæta á ástandið, þá sagði ég upphátt, þar sem hann heyrði líklega til mín (hann var bak við vegg að fylgja fullu köllunum út á meðan ég var hinum megin við vegginn), 20 mínútum áður en ég spurði um sambandsástand hans, að mér fyndist hann ótrúlega sætur. Ætlar þessi andsk*%$#& óheppni mín að segja eitthvað vitlaust í kolvitlausum aðstæðum aldrei að taka enda??
Það er sálfræðikenning sem segir til um að ef maður sé hræddur þá er maður þeim mun líklegri til þess að bjóða aðlaðandi manneskju út sem tók þátt í þessum aðstæðum með manni og ég er víst gangandi sönnun þessarar kenningar í dag. Æm só foking speþial!! Ég er að vísu búin að reyna að hætta þessu, og hélt að ég væri hætt þessu, en NEIIII, ég verð að gera þetta einu sinni enn!
Að vísu brosti hann bara og sagði að hann væri í sambandi (*fjúkk* yfir viðbrögðunum) en þegar ég var að segja fólki frá þessu á eftir þá leit það á mig eins og ég væri einhverf og hefði gaman af því að láta slá mér í vegginn. Ég fékk bæði “Vá, hvað þú ert frökk! Ég hefði aldrei þorað þessu!” (frá stelpu) og “Nei, nei, nei, svona gerir maður ekki!” (frá strák). Ég fékk líka “Þá veit hann bara hvar hann hefur þig!” (frá strák).
Ég veit að strákar fíla þetta ekki, að ef maður er svona heiðarlegur, snúa þeir sig úr hálsliðnum á meðan þeir eru að snúa sér við til þess að geta hlaupið í gegnum veggi til þess að forðast mann OG SAMT GERI ÉG ÞETTA!! Ég heyri næstum því viðbrögðin hjá öllum vinum mínum og held að ég lýsi mig sem formlegan hálfvita í samskiptum við karlmenn sem mér finnst sætir. Svo get ég ekki einu sinni þagað yfir þessum hálfvitagangi.
Það þarf ekki að skamma mig fyrir þetta, ég er nú þegar búin að skamma mig svo mikið fyrir þessa hegðun að það þarf enginn annar að gera það. Enda var ég orðin svo pirruð í lok dagsins að ég var farin að telja upp að tíu áður en ég rétti fólki klinkið sitt, bara vegna þess að það spurði um auka poka. Ég held meira að segja að ef einhver hefði ekki haft skírteini þegar ég spurði um það, þá hefði sá sami getað átt von á því að ég hefði öskrað á hann að drulla sér út.
Ég ætla ekki að tíunda hin skiptin sem ég hef gert þetta, en í öll skiptin hef ég endað með sárt ennið og móral sem Milosevich hefði skammast sín fyrir (þ.e. ef hann hefði samvisku).
Nú er ég að velta fyrir mér hvernig atferlisstefnan útskýrir þetta, því þetta er svo sannarlega EKKI styrkt hegðun. Þetta getur ekki verið slokknunartoppur þar sem ég geri þetta ekki oft, og þetta getur ekki heldur verið hegðunarleg stökkbreyting, þar sem ég geri mig vanalega að fífli á sama hátt (þ.e. of heiðarleg). Ég hef sem sagt lært tvennt í dag, annars vegar að láta af þessum ofheiðarleik mínu, og hins vegar að atferlisstefnan getur ekki útskýrt suma hegðun. Húrra fyrir mér, eða þannig!
Lilja - á leiðinni í rauðvínsflöskuna